Раздзел ХХХVII
Вініцый да Лігіі:
“ Нявольнік Флегон, з якім я дасылаю табе гэты ліст,
хрысціянін, будзе потым адным з тых, якія атрымаюць вольнасць з тваіх рук, мая
найдаражэйшая.Гэта стары слуга нашага дому, я магу пісаць праз яго з поўным
даверам і без боязі, што ліст трапіць у іншыя рукі. Я пішу з Лаўрэнта, дзе мы
затрымаліся па прычыне спякоты.Атону тут належала прыгожая віла, якую у свой
час ен падараваў Папеі, а тая, разведзеная ўжо з ім, вырашыла, што прыймальна
пакінуць сабе прыгожы падарунак.Калі я думаю пра гэтых жанчын, якія мяне цяпер
акаляюць і аб табе, мне здаецца, што з каменя Дэукаліена павінны былі з’явіца
розныя, зусім непадобныя гатункі людзей і што ты належыш да таго, які
нарадзіўся з крышталю.Я дзіўлюся з цябе і кахаю ад усей душы так, што хацеў бы
табе гаварыць толькі аб табе і трэба мне сябе прымушаць, каб пісаць аб
падарожжы, аб тым, што са мной адбываецца і аб навінах двара цэзара. Імператар
быў госцем Папеі, якая таемна падрыхтавала багаты прыём.Няшмат запрасіла аўгустыянаў,
але і я, і Пятроній атрымалі запрашэнне.Пасля прандыума мы плылі на залатых чоўнах
па моры, якое было такое спакойнае, нібы спала, і такое блакітнае, як твае
вочы, о боская! Мы веславалі самі, бо так хацелася відавочна Аўгусце, каб яе везлі
кансулярныя мужы і іх сыны.Імператар стаяў каля руля ў пурпуровай тозе, спяваў
гімн ў гонар мора, які склаў мінулай ноччу і да якога разам з Дыядорам дадаў і
музыку. На іншых чаўнах яму падпявалі нявольнікі з Індыі, якія ўмеюць граць на
марскіх ракавінах, а навокал паказваліся то тут, то там дэльфіны, нібы сапраўды прывабленыя з глыбінь
Амфітрыды музыкай. Я ж, ведаеш, што рабіў? Я думаў пра цябе і сумаваў па табе і
хацеў сабраць гэта мора, гэта надвор’е і гэту музыку ды аддаць усё табе. Ці
хочаш ты, каб калі-небудзь мы жылі на беразе мора, мая Аўгуста, далёка ад Рыма?
У мяне есць землі на Сіцыліі, дзе лес мігдалавых дрэваў, якія вясной квітнеюць
ружовым, а сыходзяць так блізка да мора, што галінамі амаль кранаюццца вады.
Там я буду кахаць цябе і любіць тое вучэнне, якому навучыў мяне Апостал Павел,
бо я ўжо ведаю, што яно не варожае каханню і шчасцю.Хочаш? але пакуль я пачую
адказ з тваіх каханых вуснаў, то пішу табе далей, што адбылося на нашым
чаўне.Хутка бераг застаўся ўжо далека, мы ўбачылі ветразь перад сабой ўдалечыні і тады паспрачаліся, ці гэта
звычайны рыбацкі човен ці вялікі карабель з Остыі.Я пазнаў яго першы, а Аўгуста
сказала, што для маіх вачэй няма відавочна нічога скрытага і, апусціўшы раптам
заслону на твар, спытала, ці ў такім выглядзе пазнаў бы яе. Пятроній адразу
адказаў, што за хмарай нават і сонца разгледзець нельга, але яна нібы смеючыся,
сказала, што такі хуткі позірк хіба толькі каханне магло б асляпіць, і
ўспамінаючы розных аўгустыянак, пачала распытваць, каго з іх я кахаю.Я спакойна
адказваў, але яна нарэшце узгадала і твае імя. Кажучы пра цябе, яна адкрыла
зноў твар і пазірала на мяне злоснымі і дапытлівымі вачыма. Сапраўды я ўдзячны
Пятронію, які нахіліў у гэты момант човен, ад чаго ўвага агульная ад мяне змясцілася.
Калі б я пачуў пра цябе непажаданыя ці недалікатныя словы, то не змог бы схаваць
гнеў і павінен быў бы змагацца з жаданнем разбіць вяслом гэту галаву агіднай і
злой жанчыны...
Ты памятаеш, я табе перад выездам расказваў у доме Лінуса
аб здарэнні на возеры Агрыпы? Пятроній баіцца за мяне і яшчэ сення заклінаў
мяне, каб я не дражніў самалюбства Аўгусты.Але Пятроній мяне ўжо не разумее і
не ведае, што без цябе няма мне ні задавальненняў, ні прыгажосці, ні кахання, і
што да Папеі ў мяне толькі
раздражненасць і пагарда. Ты ўжо вельмі змяніла маю душу і настолькі, што да
ранейшага жыцця я не змог бы вярнуцца.Але не бойся, што мяне тут можа напаткаць
штосьці дрэннае.Папея мяне не кахае, бо яна няздольная кахаць каго б то ні
было, і яе хвілінныя жаданні ідуць толькі з-за гневу на імператара, які яшчэ
пад яе ўплывам і можа нават яе яшчэ і кахае, але яе ўжо не шкадуе і не хавае
сваей бессаромнасці і сваіх выбрыкаў. Скажу табе і іншую рэч, якая цябе павінна
супакоіць.Петр сказаў мне перад выездам, каб я не баяўся цэзара, бо волас не
ўпадзе з маей галавы, і я яму веру. Нейкі голас гаворыць мне ў душы, што кожнае
яго слова павінна спраўдзіцца, і што ен блаславіў наша з табой каханне, таму ні
імператар, ні ўсе намеры Гадэсу, ні само
нават Прызначэнне не здолее ў мяне цябе забраць, о Лігія! Калі я думаю аб
гэтым, то раблюся такім шчаслівым, як калі б быў Небам, якое адзінае шчаслівае
і спакойнае.Але цябе, хрысціянку, можа ўражвае тое, што кажу пра Неба і
Прызначэнне? У такім выпадку прабач мне, бо я грашу не жадаючы таго сам.
Хрышчэнне яшчэ не ачысціла мяне, але сэрца мае, як пустая чара, якую Павел з
Тарсу можа напоўніць вашым вучэннем, тым больш прыемным для мяне, бо яно і тваё.
Ты, боская, улічы мне за заслугу хаця б тое, што я з той чары выліў вадкасць,
якая яе напааўняла раней, і што не вяртаюся зноў да яе, ранейшай, а п’ю з яе як
чалавек, які прагне, які спыніўся ля чыстай крыніцы.Няхай жа я адшукаю ласку ў
вачах тваіх. У Анцыі дні іночы будуць праходзіць у слуханні Паўла, які сярод
маіх людзей ў першыя ўжо дні падарожжа атрымаў такі поспех, што яны абкружаюць
яго пастаянна, бачачы ў ім не толькі прапаведніка, але амаль боскую істоту.
Учора я бачыў радасць на яго твары, а калі я спытаў у яго , што ен робіць, то
адказаў мне: “Сею.” Пятроній ведае, што ен знаходзіцца паміж маіх людзей, і прагне
яго ўбачыць, як дарэчы і Сенэка, які чуў аб ім ад Галона. Але ўжо зоркі
згасаюць, о Лігія, а ранішні “Люцыфер” свеціць усе мацней.Хутка зара заружовіць
мора і засне ўсе навокал, толькі я ўсе думаю пра цябе і кахаю цябе.Будзь
прывітаная разам з ранішняй зарой, спонса мая!”
Комментариев нет:
Отправить комментарий