Св. памяці маёй бабулі Любы (І ўсё ж такі яна Любоўю верціцца...)

І ўсё ж такі яна Любоўю верціцца,
А сонца асвятляе шлях яе,
Каб не было дасветнае бяссэнсіцы,
Зямлю любіце, карані свае.

Жыццё напэўна сэнсу не пазбаўлена
Высокага і чыстага быцця
Як назаўжды Зямля Любоўю збаўлена,
так мы  на ёй ўзнікаем з небыцця

І доўжыцца, і доўжыцца вярцеліца,
Сусветны вецер песні ёй пяе,
І ўсё ж такі яна Любоўю верціцца,
Адной спрадвечнай, што жыццё дае

Наталля Лёс

У.С. Высоцкаму Чалавек жывы, пакуль для яго гучыць хоць адна падзяка

Раманс
Яна была такой як снег зімой
У бруд - собалі - ідзі па іх сапраўднаю
Ды вось мне рукі апякае ліст ад той...
Даведваюся пра пакутлівую праўду...
Не ведаў я: цярпенне толькі маска
І маскарад тут скончыцца якраз
так, гэты раз было маё фіяска -
Я спадзяюся, гэта быў апошні раз.
Падумаў я: дні злічаны мае,
Дурная кроў лінула ў вены стратай
Я сціснуў ліст як галаву змяі -
Праз пальцы хлынула атрута здрады
Не ведаць мне пакутаў і агоній,
Сустрэчны вецер слёзы абатрэ
Маіх жа коней крыўда не здагоніць
Маіх слядоў мяцель не замяце
Дык вось, я пакідаю за сабой
Пад гэтым шэрым, найпрыгожым небам
Дурман фіялак, шчырасць гваздзікоў
І слёзы ўперамешку з талым снегам
Масква слязам не верыць і слязінкам
не маю я намеру больш рыдаць, -
Спяшаюся насустрач паядынкам
І, як заўжды, - намер перамагаць!

Пераклад Наталлі Лёс, заўсёды ўдзячнай дарэчы свайму лёсу

Уладзіміру Высоцкаму прысвячаю ў чарговы дзень яго народзінаў

Бяда
Несла я сваю бяду
ды па лёдзе ўвесну, тут
Падкрышыўся лёд, душа абарвалася,
Камнем пад ваду пайшла,
А бяда цяжкой была...
ды за вострыя краі затрымалася
І бяда з таго вось дня
У свеце там заўжды, дзе я
Чуткі ходзяць услед за мной
Разам з плёткамі,
А што не памерла я
Ведала адно вятла
ды перапёлкіны мужы
З перапёлкамі
Хто з іх усіх сказаў яму
Валадару ды майму
Толькі выдалі мяне, пастараліся,
І ад страсці сам не свой
Ён паехаў услед за мной
А за ім сам лёс з бядой
Ды ўвязаліся
Ён усё ж мяне здагнаў
Ды узняў, на рукі ўзняў,
А за ім у сядле бяда насміхалася
Вось застацца ён не мог,
Быў адно адзін дзянёк,
А бяда, бы век, знарок затрымалася.

Пераклад Наталлі Лёс, удзячнай усё жыццё У.Высоцкаму аўтаркі гэтага блога