На світанні наступнага дня дзве цемныя постаці пасоўваліся Апійскай дарогай
к раўнінам Кампаніі. Адной з іх быў Назарый, другой – Апостал Пётр, які пакідаў
Рым і замучаных у ім вернікаў-братоў. Неба на ўсходзе ўжо набірала легкае
зеленаватае адценне, якое павольна ды ўсе выразней набірала знізу барву
шафрану. Дрэвы, іх срэбная лістота, белыя мармуры вілаў і дугі акведукаў, што
беглі праз раўніну к гораду, з’яўляліся з ценю. Асвятлілася паступова зеляніна
неба, насычаючыся золатам. Пасля ўсход пачаў ружавець і асвятліліся Албанскія
горы, якія падаліся дзівоснымі, ліловымі, створанымі нібы толькі з адных
бляскаў.
Світанне адбівалася ў дрыжачых на лістоце дрэваў кроплях расы. Імгла
разыходзілася, адкрываючы ўсе шырэйшы від на раўніну, на ляжачыя на ей дамы,
могілкі, астраўкі, мястэчкі і купы дрэў, сярод якіх бялеліся калоны храмаў.
Дарога была пустой. Вяскоўцы, якія звозілі гародніну ў горад, не паспелі
яшчэ відавочна пазапрагаць вазы. Ад каменных пліт, якімі аж да гор быў
выкладзены гасцінец, ішло ў цішыні рэха драўлянага абутку, які быў у падарожных
на нагах.
Потым сонца выйшла з-за гор, але разам з гэтым дзіўны від адкрыўся
Апосталу. Яму здалося, што залацісты шар замест таго, каб узносіцца вышэй і
вышэй на неба, скаціўся з пагоркаў і коціцца па дарозе. Тады Пётр затрымаўся і
прамовіў:
- Ты бачыш гэта святло, якое
набліжаецца да нас?
– Я нічога не бачу, - адказаў
Назарый. Але Петр праз хвіліну азваўся , прыкрываючы далонню вочы. – Нейкая
постаць ідзе да нас ў сонечным бляску. ..
Але вушы іх не чулі найменшага рэха ад крокаў. Навокал было зусім ціха.
Назарый бачыў толькі, што ў далечыні дрыжаць дрэвы, нібы хтосьці іх патрос, а
бляск разліваецца ўсе шырэй па раўніне. І паглядзеў на Апостала здзіўлена:
- Што гэта? – усклікнуў ен
занепакоена. А з рук Пятра падарожны кій выслізнуў на зямлю, позірк знерухомеў
і быў скіраваны проста перад сабой, вусны прыадкрыліся, на твары адбіваліся
здзіўленне, радасць, захапленне. Раптам ен кінуўся на калены з выцягнутымі
перад сабой рукамі, а з вуснаў яго вырваўся вокліч:
- Хрыстос! Хрыстос!
І ен прыпаў галавой да зямлі, нібы
цалуючы чыесьці стопы. Доўга цягнулася маўчанне, пасля чаго ў цішыні пачуліся
перарываемыя слязьмі словы старога:
- Куды ідзеш, Божа?
І не чуў адказу Назарый, а да вушэй
Пятра даляцеў голас сумны і прыемны, які мовіў:
- Калі ты пакідаеш народ мой, то я
іду ў Рым, каб мяне раскрыжавалі ў другі раз.
Апостал ляжаў на зямлі, з тварам ў пыле, без руху і слова. Назарыю
падалося, што ен ці самлеў, ці памер, але Пётр нарэшце узняўся, дрыжачымі
рукамі падняў падарожны кій і нічога не кажучы павярнуў да сямі узгоркаў
горада. Хлапчук жа, бачачы гэта, паўтарыў, як рэха:
- Куды ідзеш, Божа?
– У Рым, - ціха адказаў Апостал.
І вярнуўся. Павел , Іаан, Лінус і
ўсе вернікі прынялі яго са здзіўленнем і з трывогай тым большай, што якраз на
світанні, адразу пасля яго выйсця, прэтарыянцы абкружылі дом Мірыям і шукалі ў
ім Апостала. Але ен на ўсе пытанні адказваў ім толькі з радасцю і спакоем:
- Я бачыў Бога!
І ў гэты ж вечар ен падаўся на
могілкі Астрыянум, каб вучыць і хрысціць тых, якія хацелі абмыцца вадой жыцця.
І ад той пары ен прыходзіў туды штодня, а за ім ішло з кожным днем усе больш
людзей. Здавалася, што з кожнай пакутніцкай слязы нараджаюцца новыя вернікі і
што кожны стогн на арэне адбіваецца рэхам ў тысячах грудзей. Цэзар плаваў у
крыві, Рым і ўвесь паганскі свет вар’яцеў. Але тыя, якім досыць было забойстваў
і шаленства, тыя, якіх тапталі, чые жыцце было жыццем нядолі і прыгнету, усе
прыгнечаныя, усе засмучаныя, усе няшчасныя прыходзілі слухаць дзіўныя расповеды
пра Бога, які з-за любові да людзей пайшоў на раскрыжаванне, каб выкупіць іх
грахі.
Знаходзячы Бога, якога яны маглі любіць, знаходзілі тое, чаго не мог даць
дасюль нікому сучасны свет – шчасце ад любові. А Петр зразумеў, што ні цэзар,
ні яго легіены не перамогуць сапраўднай ісціны, што не шкадуюць ей ні слез, ні
крыві, і што цяпер толькі пачынаецца яе перамога. Ен зразумеў таксама, чаму Бог
вярнуў яго з дарогі: гэты горад гардыні, забойстваў, распусты і сілы пачынаў
станавіцца Яго горадам і падвойнай сталіцай, з якой сыходзіла на свет панаванне
над целамі і душамі.
Комментариев нет:
Отправить комментарий