Нататка з працы падчас абеду

Паважаныя Сябры, калі для Вашае прэсы Васіль Быкаў не вялікі, а У.Караткевіч - не шчыры, навошта тады ствараць экспазіцыі ў музеях, нібыта яны для Вас.
Наталля Лёс

Нататка з падарожжа дадому

Больш за 8 гадоў не ездзіла на электрацягніку. Страшэнна халодныя вагоны пры параўнальна невялікай нізкай тэмпературы. Станцыя, якую ўсё адно люблю: халодная, страшэнная, з шэрымі страшэннымі дзвярыма, нібыта гэта не вакзал роднага горада, а дзверы ў пекла, усё жыццё там былі дзверы з дрэва са шклом... хачу спытацца словамі У.Караткевіча: "..дзе наш край, там дзе песню пяе Белавежа?... дзе бары - акіяны, і неба - разлівы ільноў?"
Што Вы, "спадары-гаспадары", зрабілі з тым усім, што было спрадвечна беларускім, уключна з самім беларускім краем, старонкай?
Блефаванне заўсёды выяўлялася фізічным знішчэннем няўгодных, асветнікаў, творчага люду, таму што нават аб стварэнні дзяцей вы гаворыце "рабіць дзяцей", о не, прабачце, вы гаворыце гэта па-руску, ("делать") нават мовы рускай сутнасна таксама не ведаючы.
Гэта мае словы да Вас у дзень спаміну светлага аб маіх продках.
Наталля Лёс

Нататка з падарожжа да Дня народзінаў бабулі

Калі я ішла па вуліцы Баравой Санкт-Пецярбурга на наступную раніцу пасля ночы Свята Божага Раства, узгадваючы маю бабулю Любоў, над горадам, дзе напэўна некалі бывалі ўсе мае продкі, з'явілася сонца, якое нібы пафарбавалася чырванню, і такім ужо святлом асвятляла маю дарогу дадому...
Над скрыжаваннем пунсавела сонца
І адыходзіў дзень, бялюткае стварэнне...
Гэта радкі з майго ж верша, напісанага на пачатку 90-х канца мінулага  тысячагоддзя.
Наталля Лёс

Св. памяці маёй бабулі Любы (І ўсё ж такі яна Любоўю верціцца...)

І ўсё ж такі яна Любоўю верціцца,
А сонца асвятляе шлях яе,
Каб не было дасветнае бяссэнсіцы,
Зямлю любіце, карані свае.

Жыццё напэўна сэнсу не пазбаўлена
Высокага і чыстага быцця
Як назаўжды Зямля Любоўю збаўлена,
так мы  на ёй ўзнікаем з небыцця

І доўжыцца, і доўжыцца вярцеліца,
Сусветны вецер песні ёй пяе,
І ўсё ж такі яна Любоўю верціцца,
Адной спрадвечнай, што жыццё дае

Наталля Лёс

У.С. Высоцкаму Чалавек жывы, пакуль для яго гучыць хоць адна падзяка

Раманс
Яна была такой як снег зімой
У бруд - собалі - ідзі па іх сапраўднаю
Ды вось мне рукі апякае ліст ад той...
Даведваюся пра пакутлівую праўду...
Не ведаў я: цярпенне толькі маска
І маскарад тут скончыцца якраз
так, гэты раз было маё фіяска -
Я спадзяюся, гэта быў апошні раз.
Падумаў я: дні злічаны мае,
Дурная кроў лінула ў вены стратай
Я сціснуў ліст як галаву змяі -
Праз пальцы хлынула атрута здрады
Не ведаць мне пакутаў і агоній,
Сустрэчны вецер слёзы абатрэ
Маіх жа коней крыўда не здагоніць
Маіх слядоў мяцель не замяце
Дык вось, я пакідаю за сабой
Пад гэтым шэрым, найпрыгожым небам
Дурман фіялак, шчырасць гваздзікоў
І слёзы ўперамешку з талым снегам
Масква слязам не верыць і слязінкам
не маю я намеру больш рыдаць, -
Спяшаюся насустрач паядынкам
І, як заўжды, - намер перамагаць!

Пераклад Наталлі Лёс, заўсёды ўдзячнай дарэчы свайму лёсу

Уладзіміру Высоцкаму прысвячаю ў чарговы дзень яго народзінаў

Бяда
Несла я сваю бяду
ды па лёдзе ўвесну, тут
Падкрышыўся лёд, душа абарвалася,
Камнем пад ваду пайшла,
А бяда цяжкой была...
ды за вострыя краі затрымалася
І бяда з таго вось дня
У свеце там заўжды, дзе я
Чуткі ходзяць услед за мной
Разам з плёткамі,
А што не памерла я
Ведала адно вятла
ды перапёлкіны мужы
З перапёлкамі
Хто з іх усіх сказаў яму
Валадару ды майму
Толькі выдалі мяне, пастараліся,
І ад страсці сам не свой
Ён паехаў услед за мной
А за ім сам лёс з бядой
Ды ўвязаліся
Ён усё ж мяне здагнаў
Ды узняў, на рукі ўзняў,
А за ім у сядле бяда насміхалася
Вось застацца ён не мог,
Быў адно адзін дзянёк,
А бяда, бы век, знарок затрымалася.

Пераклад Наталлі Лёс, удзячнай усё жыццё У.Высоцкаму аўтаркі гэтага блога

Пераклад верша Віславы Шымборскай "Пад адзіным Небам"

Перапрашаю абставіны, што заву іх неабходнасцю,
Перапрашаю неабходнасць, калі нібы памыляюся
Няхай не абразіцца шчасце, што я неабходная свету,
Няхай мне даруюць памерлыя, што мала мне свецяць у памяці,
Перапрашаю час за далягляд прадстаўленага свету на секунду
Перапрашаю вышнюю Любоў, што новую я абіраю першай.
Прабачце мне, далёкія салдаты, што кветкі я нашу дадому...
Прабачце мне, адчыненыя раны, што пальцы я свае калю.
Перапрашаю я на станцыях за сон, што быў а пятай ранкам...
Даруй, пачутая надзея, што часам я смяюся,
Даруйце мне, пустыні,  што з лыжкаю вады я не бягу...
І ты, мой ястраб, так , як і раней, у той жа клетцы,
Што бачыш нерухомы пункт увесь час адно адным.
Не вінаваць мяне, душа, што я так рэдка ў табе,
Пакінь мяне, калі б ты нават птушкай быў, з гнязда выгнанай,
Перапрашаю ссечанае дрэва за ножкі, якіх мае стол чатыры,
Перапрашу й вялікія пытанні за дробныя адказы.
ты, існасць, не звяртай сваёй увагі на мяне.
Павага, будзь ласкавай да мяне,
Сцярпі, о таямніца, вось быцця, што ніткі дастаю з твае сярэдзіны,
перапрашаю ўсё, што не магу паўсюль я быць,
перапрашаю ўсіх, што і не ўмею быць кожным, кожнай...
ды ведаю, пакуль жа я жыву, нічога для мяне не апраўданне,
паколькі я сама сабе стаю як перашкода.
Не злуйся на мяне, о мова, што патэтычныя я словы пазычаю,
А потым паддаю іх працы, як заўжды, каб сталі лёгкімі яны.

Наталля Лёс
ноч, 06.01.2012 (цягнік Мінск-Санкт-Пецярбург)