Согласно Ф.М. Достоевскому

А в нашем сердце
Вечно поле битвы,
И бесов до сих пор
Вокруг не счесть,
Сильны Зосимовские
Стариков молитвы
И вера в человечество
Кому-то станет честью
И тайны ночи старшего из братьев
Уже не раз прожиты к сорока
Дорогу верную из трех узнать-избрать бы
И луковку строкой подаст Рука...

1994 г.

Вновь я вижу сон
Там, на облаках,
На семи ветрах
Где-то есть мой дом
Семь цветных ветров
Дом мой стерегут,
Там хозяйку ждут
Трое звездных псов
Позабыв покой,
Ветры запоют
Песню за собой
К небу унесут
В небе голубом
Ветров не найдешь,
Семицветный дождь
Мой омоет дом

Месяц Вязень

Ёсць такая пара года -
Месяц Вязень
Гэта - калі ты адчуваеш сябе Вязнем гэтай зямлі, гэтага Часу, увогуле Гэтага...
Я звязана вечнай повяззю
Ў месяцы Вязні з
усім, што можа звязвацца са мною:
з шэра-ружовымі камянямі,
з учэпістымі каранямі,
з чорна-белымі ластаўкамі,
з пухнатымі аблокамі,
з настойлівымі сухімі былінкамі,
са стромкімі дрэвамі,
з начным небам -
гэта ўсё звязваецца ў адзіны вузел,
нябачнымі ніткамі, абвіваецца вакол мяне, і тады наступае гэты час -
час месяца Вязня, якога я прагну, потым чакаю яго хутчэйшага заканчэння і
ізноў пачатку
У гэтым месяцы можна спазнаць сапраўдную асалоду - пабыць Вязнем Зямлі...Гэтага...

2001 год, восень

Месяц Шэрань

Абдымі туманом, месяц Шэрань,
Закалыхвай пад гукі спеву
Струнаў, цяжкіх самім сабе,
І бязлітасны гук агарне мяне
Застануцца зіхоткія мроі
Дзесьці там, за мяжою паўзмроку
Ды пад спевы ледзь-ледзь кружляючы
Узнясуцца бясслоўем ў блакіт
Не збірай у далоні смугу -
Гэта мой у ёй адзіны прытулак,
Дзе ты, Шэрань, і я, і туман
Беззваротна ты, шэрань-месяц,
Ад мяне нікуды не знікнеш
Бо я маю памяць на гукі
Струн тваіх, асаблівых, цяжкіх,
Гэты гук - хоць твая ўласнасць
Усе ж ён мой, хоць крыху ды мой
Твае зоркі ўжо дагарэлі
Вось адкуль гэты гук - такі цяжкі
Мне дарогі твае прадвядомы
Ты прытулку амаль не знойдзеш,
Так што лепш ты застанься, бадзяга,
Калі ж здолееш ўсё ж пакінуць,
Месяц-шэрань, тады абернешся
Шэрым голубам, шэрай хмарай,
Шэрым воўкам з вачыма суму
Ці то сівым каханым маім,
Я пазнаю цябе, пасярэбраны,
Будзе вабіць цябе твой гук,
На які ў мяне - усе правы
Ці не першая я, з тых каго ён
Закрануў і... закалыхаў...

Пусть всё по замыслу идёт...

Пусть всё по замыслу идёт...
ЕМУ из душ виднее
Кто, что и как в себе несёт
Кто, пожиная, сеет...
Кто, что и как когда поёт
Кто пьёт, а кто пьянеет
Кого везут, кому везёт...
ЕМУ из душ виднее

Я буду нести благую весть...

Я буду нести благую весть,
Я напишу для кого-то с небес
Радугой, солнцем, дождиком
Молоко лакающим ёжиком
Это когда не станет меня, а пока
Я беру в соавторы облака
И вижу во всём благую весть
Ведь кто-то пишет для меня с небес...

Да надыходзячага Дня Настаўнікаў - са Святам!

 Жывуць настаўнікі ў душах нашых                                                                            
Усмешкамі і вечным прабачэннем
 Жывуць настаўнікі ў нас, а гэта значыць
 Што верціцца яна... і не спыніць вярчэння
 Бо некалі спрадвек законам стала:
 Святло - вучэнне, невуцтва - што цемра,
 А свет быў створаны ніяк не цемрашалам -
 Найперш было аддзелена святло ад цемры...
 А потым ты адкрыў законы свету:
 Іх даў табе настаўнік твой на ўроках
 Яны адкрыццямі здаваліся, а веды
 заўжды спатрэбяцца... настаўнік строга
 цябе запытваў, ці адчуваеш
 якое адкрыццё цяпер спазнаў ты?..
 Пісаў, рашаў і думаў знаеш
 усё ў жыцці ўжо ведаеш маўляў ты...
 Жыццё паставіць нам задач няпростых, новых
 І ўспомняцца тады - ды не вучэнне -
 настаўнікаў усмешкі, вочы, словы
 і вечнае Іх  - дзецям прабачэнне.