Белыя дарогі (с подстрочником)

Дарогі белыя па нашае Зямлі
Зямля - наш дом, і мы на тым стаім,
Ці не на Ёй нашы Бацькі жылі,
Жылі, а Небам дыхалі адным

Ці не на Ёй узнік наш белы свет
І безліч белых і святых дарог,
Шляхоў, гасцінцаў - што як запавет
Памкненняў светлых і каб Бог збярог.

19.11.2014 г.


Белые дороги

Дороги белые по нашей всей Земле
Земля-наш дом, и мы на том стоим
А Предки разве жили не на Ней?
Жили, а Небом дышали одним

Разве не на Ней возник наш белый свет
И без числа - белые и святые дороги,
Пути, гостинцы, что как наказ
О светлых стремлениях и чтобы Бог сберег.

***

Над водой поднимают глаза
Огромные рыбы
и море качают
И лепятся волны как-будто из глины
Бывает тоска и поглубже,
Чем в криках несущейся птицы
Бывает и белая пена
когда-нибудь грязной,
но виден однако бывает
вдали белый парус,
хоть и исчезает
потом, но не он
всегда остаётся, а море надежды
и даже у рыб,
что качают море,
поднимая глаза над водой,
чтобы в них отразилось Небо

Раўнавагі...

Раўнавагі!
Мне не стае раўнавагі!
Напэўна
Шалі мае старыя...
Яны бясконца гайдаюцца
 і спакушаюць мяне
 двума бяздоннямі
Я то ўздымаюся
да нязведаных вышынь,
То зрываюся
у нейкай немачы
ўглыб сябе,
а то і Сусвету...
Дзе тая рыска,
 дапяўшы якой можна
спыніцца,
Я, відаць, празмерна хутка
Прамінаю яе
 і застаюся
ў тым самым стане -
стане нераўнавагі ...
2001

Адзіноцтва (пераклад з Іосіфа Бродскага)

Калі бракуе раўназмесціва
Тваёй свядомасці прысталай
Калі прыступкі гэтай лесвіцы
Гайдае пад табой, бы палубу
Калі плюе на чалавецтва
Тваё начное адзіноцтва

Ты можаш разважаць пра вечнасць
І сумнявацца нават у цноце
Ідэй, гіпотэз, успрыняцця
Любога твора нават ў скрусе
Таксама і ў самім зачацці
Мадонай сына Іісуса

Ды ўсё ж лепш пакланяцца данасці
З глыбокімі яе магіламі
Якія ўжо затым, з-за даўнасці,
Уявяцца такімі мілымі
Так, усё ж лепш пакланяцца данасці
З кароткімі яе дарогамі
Якія ўжо затым, да дзіўнасці
Уявяцца табе шырокімі
Уявяцца такімі пыльнымі
Бы вытканымі кампрамісамі
Уявяцца тваімі крыламі
Уявяцца тваімі блізкімі.

Так, усё ж лепш пакланяцца данасці
З яе законамі дарэчнымі
Якія ўсе затым да крайнасці
Паслужаць для цябе парэнчамі
(Хоць і не асабліва чыстымі)
Дзе раўнавага будзе месціцца
Тваіх такіх кульгавых ісцін
На гэтай вышчарбленай лесвіцы.

Над скрыжаваннем (с подстрочником)

Над скрыжаваннем пунсавела сонца
І адыходзіў дзень, бялюткае стварэнне,
Змяняючы малюнкі-твары
людзей знаёмых незнаёмцаў,
Кідаючы прамені ў люстра-неба
А я хапала позіркам адбіткі
Павелічальным шклом успрымання
Адбіткі тут жа фарбаваліся чырвоным
Відаць, было гэта ад тога ж сонца,
Якое ўяўялася барвовым
Сляпой жанчыне, побач
Прасціраўшай рукі да люстра-неба:
"Вярніся, зорка!"
І ў той жа час на скрыжаванні
http://forme-thetimes.blogspot.com/2012/01/blog-post_30.html
няўдалыя складаліся радкі
І птушкамі ляцелі ўслед за Сонцам



Над перекрёстком багровело солнце
И умирал день - белесое создание
Изменяя рисунки-лица
Людей знакомых-незнакомцев
Лучи бросая в зеркало небес
А я хватала взглядом отраженья
Увеличительным стеклом воображенья
Изображения тут же становились красными
Наверное, от того же солнца,
Которое казалось багровым
Слепой женщине, рядом
Простиравшей руки к зеркалу небес:
"Вернись, звезда!"
И в этот миг над перекрёстком
Слагались неумелые стихи
И птицами летели вслед за Солнцем

***

В слепом дожде
И шуме водопадов
В белизне и искристости снегов
на горных вершинах
В прозрачности горных рек,
Во врезающихся в ноги острых камнях,
В ласках шёлка трав,
В устойчивости корней деревьев
над пропастью
 -
знаки объятия тебя миром
Знаки-ключи, открывающие замки с любым секретом...
Знаки-стрелки, указывающие путь
из страны заблудившихся

***

Крошатся в жерновах утра
                          останки ночи
И падают, в колонны превращаясь,
Со звоном зеркала с небес
И без конца листаются
                             страницы
И без начала...
Приходят странницы в мой дом
С колоннами,
сложившимися
из зеркал
небесных