Месяц Шэрань

Абдымі туманом, месяц Шэрань,
Закалыхвай пад гукі спеву
Струнаў, цяжкіх самім сабе,
І бязлітасны гук агарне мяне
Застануцца зіхоткія мроі
Дзесьці там, за мяжою паўзмроку
Ды пад спевы ледзь-ледзь кружляючы
Узнясуцца бясслоўем ў блакіт
Не збірай у далоні смугу -
Гэта мой у ёй адзіны прытулак,
Дзе ты, Шэрань, і я, і туман
Беззваротна ты, шэрань-месяц,
Ад мяне нікуды не знікнеш
Бо я маю памяць на гукі
Струн тваіх, асаблівых, цяжкіх,
Гэты гук - хоць твая ўласнасць
Усе ж ён мой, хоць крыху ды мой
Твае зоркі ўжо дагарэлі
Вось адкуль гэты гук - такі цяжкі
Мне дарогі твае прадвядомы
Ты прытулку амаль не знойдзеш,
Так што лепш ты застанься, бадзяга,
Калі ж здолееш ўсё ж пакінуць,
Месяц-шэрань, тады абернешся
Шэрым голубам, шэрай хмарай,
Шэрым воўкам з вачыма суму
Ці то сівым каханым маім,
Я пазнаю цябе, пасярэбраны,
Будзе вабіць цябе твой гук,
На які ў мяне - усе правы
Ці не першая я, з тых каго ён
Закрануў і... закалыхаў...

Пусть всё по замыслу идёт...

Пусть всё по замыслу идёт...
ЕМУ из душ виднее
Кто, что и как в себе несёт
Кто, пожиная, сеет...
Кто, что и как когда поёт
Кто пьёт, а кто пьянеет
Кого везут, кому везёт...
ЕМУ из душ виднее

Я буду нести благую весть...

Я буду нести благую весть,
Я напишу для кого-то с небес
Радугой, солнцем, дождиком
Молоко лакающим ёжиком
Это когда не станет меня, а пока
Я беру в соавторы облака
И вижу во всём благую весть
Ведь кто-то пишет для меня с небес...

Да надыходзячага Дня Настаўнікаў - са Святам!

 Жывуць настаўнікі ў душах нашых                                                                            
Усмешкамі і вечным прабачэннем
 Жывуць настаўнікі ў нас, а гэта значыць
 Што верціцца яна... і не спыніць вярчэння
 Бо некалі спрадвек законам стала:
 Святло - вучэнне, невуцтва - што цемра,
 А свет быў створаны ніяк не цемрашалам -
 Найперш было аддзелена святло ад цемры...
 А потым ты адкрыў законы свету:
 Іх даў табе настаўнік твой на ўроках
 Яны адкрыццямі здаваліся, а веды
 заўжды спатрэбяцца... настаўнік строга
 цябе запытваў, ці адчуваеш
 якое адкрыццё цяпер спазнаў ты?..
 Пісаў, рашаў і думаў знаеш
 усё ў жыцці ўжо ведаеш маўляў ты...
 Жыццё паставіць нам задач няпростых, новых
 І ўспомняцца тады - ды не вучэнне -
 настаўнікаў усмешкі, вочы, словы
 і вечнае Іх  - дзецям прабачэнне.

А сколько нам отпущено...

Все мнения, сомненья прощены
Отпущены триколокольным звоном
И подтверждается еще раз оным
Мы под единым Небом все равны
И формула в себе : я отмолю
Осмысленней становится все больше
Пожить бы только удалось подольше
Чтоб вычертить все ж линию свою
И вот отпущены все мнения, сомненья
 Но знать бы на какой невечный срок
Нам звоном отпускается мгновений
Жизни - жить и любить еще дает нам Бог?

Я чту заветы Божьи на скрижалях

Я чту заветы Божьи на скрижалях
Но путь Господень неисповедим
Все забывают что в Писании далее:
Ты не суди, да будешь не судим...
Да, можно волноваться о дорогах,
Второй считать проблемой "дураков"
У "дураков"же почему-то строгий
Вопрос извечный, главный "Судьи кто?"
И задают его давно через поэтов
Все "дураки" без права на вопрос
Так может главная проблема в этом?...
...Мороз и солнце... солнце и мороз...

Брату (верш у альбом)

 Жыццё не пераскочыш як равок
 Нам Неба азначае пуцявіну
Змагацца і ісці наказваў Бог
І не спыняцца нат на палавіне
Няхай пашчасціць, брат, табе, прашу...
Няхай не будзе лішняга бярэмя
І лёгка так жыві, як я пішу
Галоўнае каб жыць! ды не дарэмна!