На самой большой высоте, на горе (прошлое столетие, 90-е)

На самой большой высоте,
На горе
Мечется кто-то, машет руками, кричит
Может, кого-то зовёт
А может просто пытается скрыться в тени облаков
От медленно жгущего солнца
Или хочет спуститься
В каменный город,
серый и мертвый
С маками у ворот -
Однозначным признаком жизни
Башенных нет часов - время остановилось
И никакого движения, ни шороха,
ни звона капель в пещерах,
которые держат город
и не дают раствориться под твердью башням и стенам
Огромен город настолько,
Что кажутся мхом на домах
Деревья, растущие на камнях...

З лістоў Сенекі да Луцылія

Ты скажаш: "Як жа ты, Сенека, раіш мне празднасць? Ты скочваешся да Эпікура!" Я раю табе празднасць, каб ты заняўся справамі, якія больш вялікія і прыгожыя, чым тыя, што ты пакінуў: стукацца ў дзверы магутнасных гардзяцоў, перапісваць па алфавіту бяздзетных старых, мець уплыў на форуме - можа быць, гэта і ўлада, але ўсім ненавісная, нядоўгая і, калі ацэньваць яе па-сапраўднаму, нячыстая. Хтосьці пераўзыходзіць мяне любоўю да сябе на форуме, хтосьці - тэрмінам вайсковай службы і здабытым праз яе санам, хтосьці - лікам кліентаў. Няхай усе трымаюць верх над табою - справа таго каштуе, калі ты сам трымаеш верх над фартунай, між тым як сярод натоўпу ты і ўпоравень з ёю не станеш: бо агульная любоў да яе мацнейшая...

И золотистые долины...

Из одуванчиков долины,
И все засеяны поля
Моя далёкая картина
из детства, где моя Страна и я

Мы вместе с ней теперь сказали б,
но взрослым - жаль, а не дано -
из детства строчки мне остались
их сочинили мы давно: 

И умершим-живым Дедулям,
как умершим-живым Сынам:
Пусть больше никакая буря
да не придёт ни к Вам, ни к нам

И пусть Вселенную наполнит
Победной песнею страна
И навсегда пускай прогонит
Весь ужас слов:
Что там? Война...

Пераклад М.Цвятаевай Барысу Пастэрнаку (пераклад)

Як ад -легласці: вёрсты, мілі...
Нас ад-лежылі, ад-садзілі,
Каб мы ціха сябе вялі
Па абодва крайцы зямлі

Як ад-легласці: вёрсты, далі...
Нас расклеілі, распаялі
Дзве рукі развялі, на крыж,
Ды не ведалі, што спарыш...

Як натхненняў, так сухажылля
Не насмецілі, рас-смяцілі
Расслаілі...
Сцяна ды яр
Рассялілі нас ў круглы шар

Як выгнаннікі: вёрсты, далі...
Не сувымералі - пагублялі
Па дзяцінству зямных шырот
Расштурхалі нас, як сірот

Ды які ўсё ж - які сакавік
Нас разбілі - бы ў карту цвік.

Пераклад з М.Цвятаевай Сустрэча

Сустрэча

На прызначаную сустрэчу
Я спазнюся. Вясну ў дадатак
Захапіўшы - прыйду старэча,
Ты яе высока прызначыў!

А гады прабягуць.Не сном быў
Смак Афеліі да горкай руты!
Цераз горы ісці - і стогны,
Цераз душы ісці - і рукі.

На Зямлі пражыць доўга! Трушчоба
Кроў! І кожная кропля - на вагах
Ды заўсёды вадой раўчуковай
Твар Афеліі ў горкіх травах.

Што адпіўшы страсці, тоькі ілу
Напілася! - Снапом на шчэбень!
Я цябе высока любіла:
Я цябе захавала ў небе!

Пераклад з М.Цвятаевай *** С.Э.

С.Э.

Я з выклікам нашу пярсцёнак твой
У адвечнасці - не на паперы жонка!
Празмерна вузкі твар яго, як мой,
Зусім, як твар маленькага дзіцёнка.

Бязгучны рот яго, вугламі ўніз,
Пакутліва-прыгожыя бровы ўвысі.
На твары на яго трагічна спавіліся
Двух старажытных родаў рысы
.
Ён тонкі першай тонкасцю галін
І вочы ў яго - цудоўна-бескарысныя!
Пад крыламі яго раскінутых бравін
Знайшліся ўсё ж знаёмыя мне рысы.

І праз яго я з рыцарствам ўвесь час...
-Усім вам, хто жыў і паміраў без страху!
Такія - ў лёсавызначальны час -
Радкі складаюць  - і ідуць на плаху.

Да неба зорнага (с подстрочником)

Да неба зорнага звярталася не раз
А будзе як - вядома Богу
Ці дасць мне Бог мой, ці не дасць
Маю такую белую дарогу
Я кленчу перад Госпадам адным
Пакінь мне тое, што маё
І мне адкажа Бог мой, сын
Што кожнаму сваё, сваё, сваё
Мне мама зноў раскажа пра вайну
І месяц-Вязень я Вам прыгадаю
І рыфмы ўжо няма - вайну
Якую ненавіджу і люблю і адвяргаю

Я к небу звездному обращалась не раз
А будет как - известно только Богу
Даст ли мне Бог мой, или не даст
Мою такую белую дорогу
Я на коленях перед Господом одним
Оставь же то мне, что моё
И мне ответит Бог мой, сын,
Что каждому своё, своё, своё
Мне мама вновь расскажет про войну
И о месяце-Узнике я Вам напомню
И рифмы даже нет - войну,
Ее я ненавижу и люблю, и отвергаю


Комментарий - люблю войну - в смысле пиковый момент выбора - как у Василя Быкова