Бязвернікам і вернікам - набат
з-пад стрэхаў хат
Зазвоніць звон па кім?
Па мне, табе, па ім
Па мёртвым - ім баліць
як і жывым...
Бі рэхам па мурах!
Руйнуй жывёльны страх!
Не думай, што цішэй паедзеш -
Будзеш ты цалей, далей...
Не бойся, не прасі.., а зразумей
Набат з па-за ўсіх дзвярэй -
Ты проста чуй і зразумей,
Што той, хто нападаў і злосць сваю патоліў
Перамагчы не зможа аніколі!
Валодаць розумам не зможа аніколі!
Прабачаным не будзе аніколі!
Не нада больш перакладаць
Нам хватіт перакладаў
Не трэба піць, не трэба спаць
Бо трэба - то вам нада
Як толькі вы, не толькі мы,
То ўсё адразу добра
А што, свае ва ўсіх дамы,
Жывецца ўсім тут добра
Як сам сабе ты гаспадар,
То можа самы лепшы дар?
Мне так пашэнціла, што я
Нязломная - нязломная сям'я.
Даруй цяпер, Мая Краіна,
Што не Цябе мне давялося
Назваць "неапалімая купіна"...
Даруй мне, бо Цябе я бачу
Нібы праклятай, як сябе
На гэты момант не магу іначай
Даруй, што не магу зрабіць
Нічога, каб не знік увогуле Народ...
Хаця б што Мову не забыць!
Я веру, што ўсё як мае быць - часова
Купінай вольнай я Цябе убачу
Дай Бог уцелясніцца маім словам
Маўклівыя сябры - як я сама
А нехта гаваркі, а нехта на жыццё хварэе
Я ўсё жыццё жыву, як Беларусь
І сцяг ўва мне і чырванее, і бялее
Свабодным быць нам на зямлі лягчэй
Бо розум наш нам сілы дадае
Мы пераможам слекату яшчэ
Яшчэ не год, бо зверху вам відней
Вы, продкі, продкі, вы даеце нам
Усім жывым: не дам, не дам памерці,
Тваё - табе, і застаецца нам
Жыць і любіць, і не спыніцца сэрцу
І працаваць, да поту працаваць
пісаць, тварыць, нам продкамі даецца
Тваё - Табе, і застаецца нам
Жыць і любіць, і не спыніцца сэрцу
У вышніх прагучала наша мова,
І дзьме цяпер Сусветны вецер нам
У спіны, з вуснаў жа ліецца Слова
Навек ды будучым вякам
Мы свой алтар збудуем з словаў Праўды
І рэхам адзавецца з вышыні,
Наказам прагучыць: каб нелюдзем не стаў ты,
Любі, а Ён даўно ўсяліўся ў ны.
І кожны дзень пачуеш з вышніх Слова,
Ты сэрцам слухай: так аддзячыш мове!
Мне жыць прызначана яшчэ,
Яшчэ змагання і яшчэ сумлення,
Жыццё на месцы не стаіць, ярчэй
Няхай падасца гэты год сталення.
Мне сталасць рысаў надае
І выгляд мой змяняе ў люстры,
А роздум словаў дадае
Над чалавечым лёсам рушным.
Бо не на тым стаім, што ёсць,
Прызначаным адно пачаткам руху,
Мінулае паўстала ў гэту восень,
Цяпер наперад, прэч атруту скрухі!
Магу глядзець у вочы людзям,
Бо толькі з праўдай і жыву,
Без крывадушша, без ілюзій
Я то маўчу, то гавару
Бо пасля доўгага маўчання
Няма нат страху гаварыць
Як жыць усё жыццё з адчайнай
Маўклівасцю, то ці патрэбна жыць?
Даўно напісана ў вышніх
Што "не жыву, як не пішу"
А я жыву, бо й нехта праўду піша,
А я выношваю, нашу,
Каб у свой час, са сваім Словам
Прыйсці ды не спазніцца ў свет,
А як паэт дзе - там аблога,
А ты бясстрашны - бо паэт.
