Нясе мяне алень (несет меня олень)

Па сцежках невядомых, незнаёмых
По тропкам неизвестным, незнакомым
І па траве сухой, крыху сжаўцелай
И по траве сухой, чуть пожелтевшей
Алень нясе мяне у свет нязнаны
Олень несет меня в мир неизвестный
Да зорнага святла и ледзяных агнёў
Ко свету звезд и ледяных огней
Рассыплю позіркі свае па небасхілу
Рассыплю взгляды я свои по небесам
Няхай каронаю тады алень зачэпіць
И пусть короною олень тогда заденет
Адзін з іх, скіраваны да цябе
Один из них, направленный к тебе
Каторы прывядзе майго аленя
Который приведет моего оленя
ды не да зор, не да ільдоў паўночных
не к звездам, не ко льдам севера
а проста - да твайго жытла
а просто к твоему дому
Мы з'явімся перад табой адначасова
Появимся перед тобой одновременно
Такія нечаканыя абодва:я і алень
Такие неожиданно обое: я и олень
І калі схочаш - разам паімчымся
Если захочешь - вместе мы помчимся
Утрох: алень мой моцны - ён стрывае
Втроём - олень мой сильный - он выдержит
і панясе ва ўяўную далёкасць
и понесет в воображаемую даль
А там ужо, на цёмным небасхіле
А там уже на тёмных небесах
Кладуцца позіркі мае з тваімі побач
Ложатся взгляды мои с твоими рядом
і выяўляецца карціна на паўнеба
и проявляется картина на полнеба
паўночным ззяннем
северным сиянием
А пад ззяннем на рознакаляровасці снягоў
а под сияньем на разноцветности снегов
я, ты і наш алень з блакітнаю каронай
я ты и наш олень с блакитною короной
І гэта ўсё бясконца!...
И это бесконечно
На жаль, што гэта толькі сон
Как жаль, что это только сон

На самой большой высоте, на горе (прошлое столетие, 90-е)

На самой большой высоте,
На горе
Мечется кто-то, машет руками, кричит
Может, кого-то зовёт
А может просто пытается скрыться в тени облаков
От медленно жгущего солнца
Или хочет спуститься
В каменный город,
серый и мертвый
С маками у ворот -
Однозначным признаком жизни
Башенных нет часов - время остановилось
И никакого движения, ни шороха,
ни звона капель в пещерах,
которые держат город
и не дают раствориться под твердью башням и стенам
Огромен город настолько,
Что кажутся мхом на домах
Деревья, растущие на камнях...

З лістоў Сенекі да Луцылія

Ты скажаш: "Як жа ты, Сенека, раіш мне празднасць? Ты скочваешся да Эпікура!" Я раю табе празднасць, каб ты заняўся справамі, якія больш вялікія і прыгожыя, чым тыя, што ты пакінуў: стукацца ў дзверы магутнасных гардзяцоў, перапісваць па алфавіту бяздзетных старых, мець уплыў на форуме - можа быць, гэта і ўлада, але ўсім ненавісная, нядоўгая і, калі ацэньваць яе па-сапраўднаму, нячыстая. Хтосьці пераўзыходзіць мяне любоўю да сябе на форуме, хтосьці - тэрмінам вайсковай службы і здабытым праз яе санам, хтосьці - лікам кліентаў. Няхай усе трымаюць верх над табою - справа таго каштуе, калі ты сам трымаеш верх над фартунай, між тым як сярод натоўпу ты і ўпоравень з ёю не станеш: бо агульная любоў да яе мацнейшая...

И золотистые долины...

Из одуванчиков долины,
И все засеяны поля
Моя далёкая картина
из детства, где моя Страна и я

Мы вместе с ней теперь сказали б,
но взрослым - жаль, а не дано -
из детства строчки мне остались
их сочинили мы давно: 

И умершим-живым Дедулям,
как умершим-живым Сынам:
Пусть больше никакая буря
да не придёт ни к Вам, ни к нам

И пусть Вселенную наполнит
Победной песнею страна
И навсегда пускай прогонит
Весь ужас слов:
Что там? Война...

Пераклад М.Цвятаевай Барысу Пастэрнаку (пераклад)

Як ад -легласці: вёрсты, мілі...
Нас ад-лежылі, ад-садзілі,
Каб мы ціха сябе вялі
Па абодва крайцы зямлі

Як ад-легласці: вёрсты, далі...
Нас расклеілі, распаялі
Дзве рукі развялі, на крыж,
Ды не ведалі, што спарыш...

Як натхненняў, так сухажылля
Не насмецілі, рас-смяцілі
Расслаілі...
Сцяна ды яр
Рассялілі нас ў круглы шар

Як выгнаннікі: вёрсты, далі...
Не сувымералі - пагублялі
Па дзяцінству зямных шырот
Расштурхалі нас, як сірот

Ды які ўсё ж - які сакавік
Нас разбілі - бы ў карту цвік.

Пераклад з М.Цвятаевай Сустрэча

Сустрэча

На прызначаную сустрэчу
Я спазнюся. Вясну ў дадатак
Захапіўшы - прыйду старэча,
Ты яе высока прызначыў!

А гады прабягуць.Не сном быў
Смак Афеліі да горкай руты!
Цераз горы ісці - і стогны,
Цераз душы ісці - і рукі.

На Зямлі пражыць доўга! Трушчоба
Кроў! І кожная кропля - на вагах
Ды заўсёды вадой раўчуковай
Твар Афеліі ў горкіх травах.

Што адпіўшы страсці, тоькі ілу
Напілася! - Снапом на шчэбень!
Я цябе высока любіла:
Я цябе захавала ў небе!

Пераклад з М.Цвятаевай *** С.Э.

С.Э.

Я з выклікам нашу пярсцёнак твой
У адвечнасці - не на паперы жонка!
Празмерна вузкі твар яго, як мой,
Зусім, як твар маленькага дзіцёнка.

Бязгучны рот яго, вугламі ўніз,
Пакутліва-прыгожыя бровы ўвысі.
На твары на яго трагічна спавіліся
Двух старажытных родаў рысы
.
Ён тонкі першай тонкасцю галін
І вочы ў яго - цудоўна-бескарысныя!
Пад крыламі яго раскінутых бравін
Знайшліся ўсё ж знаёмыя мне рысы.

І праз яго я з рыцарствам ўвесь час...
-Усім вам, хто жыў і паміраў без страху!
Такія - ў лёсавызначальны час -
Радкі складаюць  - і ідуць на плаху.