"Жавароначкі, прыляціце..."

Мы Слова Роднае ўскладаем на алтар,
Малітваю ў вышніх каб гучала
Яшчэ з часоў Скарыны так бывала
І з чыстай белізной наш запавет і дар
Як у часы бяды пяро сваё, як зброю,
Нібы дзіця хатынскае Васіль насіў...
Раней жа тройцаю: Максім, Іван і Канстанцін,
пасля Кандрат, Рыгор і Пімен, Ніл...
слоў не злічыць...
І вечна юныя хоць сталыя дзяўчыны
Уголас мову аддалі Радзіме
І шчыры Уладзімір
Хрыста нібы ў Гародню прызямліў
Усім стомленым забруджаным эфірам:
У думках з вышнім алтаром пастой,
Паслухай сэрца - адзавецца роднай мовай міру
То наталі свой слых бруістай чысцінёй!