ГАМЛЕТ
Гул заціх. Я выйшаў на падмосткі,
Прыхіліўся да дзвярнога вушака
І лаўлю ў далёкім рэху лёсу,
Што рыхтуе нам жыцця рака.
На мяне накіравана цемра ночы
Тысяччу бінокляў ў небясі...
Калі можаш толькі, Ава Ойча!
Гэту чашу міма пранясі.
Я люблю тваёй задумы быць падданым
І іграць я згодны гэту ролю,
Але зараз тут ідзе другая драма,
І на гэты раз мне не іграць дазволь...
Не прадуманы ў цябе парадак дзеяў,
Усім нам суджана к свайму канцу прыйсці...
Я адзін, бы ў час улады фарысеяў,
А жыццё пражыць — не поле перайсці.
Комментариев нет:
Отправить комментарий