Я - беларуска і прашу ў Сусвету міру

Няхай супыніцца вайна паміж братамі

Я не хачу, каб цяжкім і халодным жвірам

Засыпалі братоў маіх астанкі

Я не хачу, каб цэлілі ў сэрца

Мае браты адно адному ў свеце

Я не магу глядзець, як сэрца маці рвецца

Я не хачу, каб гінулі іх дзеці!

Каб ляскаталі танкі і гарматы

Каб бомбы нішчылі дамы жылыя

Хачу, салдаты каб вярнуліся дахаты

І каб вярнуліся здаровымі, жывымі.

Няхай ліюцца песні і смяюцца дзеці

І жыта спее ды пад мірным небам

Яшчэ хачу, каб мір быў ва ўсім свеце

І ўсе былі з дамамі, з шчасцем, з хлебам

Я - беларуска і прашу ў Сусвету міру

Я - беларуска, як паэт-салдат

Няхай гучыць ў забруджаным эфіры:

Не дай Зямлі спазнаць больш горыч страт!

Адчай

 А на вайне як на вайне

І цыгарэты йдуць як цыгарэты

Быць на вайне ужо па мне

І што яшчэ магло б тут быць сакрэтам

Не стрэл у твар, не стрэл у грудзі

А страх за блізкіх і дзяцей

Так лістапад прайшоў, пачнуцца снежань, студзень

Так шмат вакол людей і не-людзей...

Камусьці цяжка ўжо прамовіць прывітанне

Усё больш маўчком, як не з адной Зямлі,

Я восені скажу на развітанне

Малі Зямлю, Сусвет цяпер малі,

Каб нам зіма была аддайным снегам,

Каб нам вясна прыйшла, як і заўжды,

Каб летам жыць і радавацца спевам,

А там і ты ізноў - і без бяды

Вайна вайной, а у кагосьці дзеці

Вайна вайной, і хоць ужо па мне

Павінна так ўсталіцца ва ўсім свеце

што міру-мір, а ўся вайна -вайне.

Раство верагоднае

Бязвернікам і вернікам - набат

з-пад стрэхаў хат

Зазвоніць звон па кім?

Па мне, табе, па ім

Па мёртвым - ім баліць

 як і жывым...

Бі рэхам па мурах!

Руйнуй жывёльны страх!

Не думай, што цішэй паедзеш -

Будзеш ты цалей, далей...

Не бойся, не прасі.., а зразумей

Набат з па-за ўсіх дзвярэй - 

Ты проста чуй і зразумей,

Што той, хто нападаў і злосць сваю патоліў

Перамагчы не зможа аніколі!

Валодаць розумам не зможа аніколі!

Прабачаным не будзе аніколі!

З мінулага бяссоння

 Не нада больш перакладаць

Нам хватіт перакладаў

Не трэба піць, не трэба спаць

Бо трэба - то вам нада

Як толькі вы, не толькі мы,

То ўсё адразу добра

А што, свае ва ўсіх дамы,

Жывецца ўсім тут добра

Як сам сабе ты гаспадар,

То можа самы лепшы дар?

Мне так пашэнціла, што я

Нязломная - нязломная сям'я.

Краіне

 Даруй цяпер, Мая Краіна,

Што не Цябе мне давялося

Назваць "неапалімая купіна"...

Даруй мне, бо Цябе я бачу

Нібы праклятай, як сябе

На гэты момант не магу іначай

Даруй, што не магу зрабіць

Нічога, каб не знік увогуле Народ...

Хаця б што Мову не забыць!

Я веру, што ўсё як мае быць -  часова

Купінай вольнай я Цябе убачу

Дай Бог уцелясніцца маім словам